دنیای اسكیزوفرنها
چه دنیایی است؟
بیمار اسكیزوفرنیك
در آن واحد در دو جهان زندگی میكند، یكی جهان تخیلی و تصوری خویش كه بر مبنای توهمها
و هذیانها و نیازهای روانشناختی او شكل گرفته است و دیگری جهان راستین بیرونی است
كه برای رفع نیازهای فیزیولوژیك خویش به آن احتیاج دارد و ارتباط بین این دو جهان به
وسیله سازوكارهای دفاعی روانی انكار، واكنشسازی و فرافكنی برقرار میشود
هذیان، توهم، اختلال
جریان فكر، رفتارهای نابههنجار و حالات بدنی عجیب و گاهی نشانههای منفی از جمله فقدان
احساس لذت، فقدان اراده، سكوت و گوشهگیری علایم این بیماری را تشكیل میدهد. گاهی
بیمار خود را مورد تعقیب و آزار افراد یا سازمانهایی میپندارد (هذیانگزند) و یا
ممكن است خود را یك فرد بسیار مهم، رجل سیاسی، مخترع و هنرمند بینگارد (هذیان بزرگمنشی).
گاهی صداهای توهمی به او دستورهایی میدهند (كه خیلی اوقات
مجبور است اطاعت كند و در نتیجه با دستگاه قضایی كیفری درگیر میشود) و گاهی
صداهای چند نفر را میشنود كه در مورد او حرف میزنند. گفتار بیمار خیلی اوقات نامفهوم
میشود. خودكشی از عوارض ناخوشایند این بیماری است. درصد بالایی از بیماران (در صورت عدم درمان مناسب) اقدام به خودكشی
میكنند و سرانجام در اثر خودكشی از دنیا میروند.
اسكیزوفرنی در چه
سنی بروز میكند؟
اسكیزوفرنیا اغلب
از دوران نوجوانی و ابتدای جوانی شروع میشود و فرد را در بارورترین سالهای زندگی
مبتلا میكند و نیز مانع از تحصیل، ازدواج، اشتغال و آموزش مهارتهای اجتماعی میشود.
حدود یك پنجم بیماران در هر لحظه نیاز به بستری
در بیمارستان دارند. با این تفاصیل تصدیق خواهید كرد كه اسكیزوفرنیا یكی از عمدهترین
معضلات سیستم بهداشتی است .
چه نكات امیدبخشی
درباره این بیماری میتوانید گفت ؟
تا حدود ۷۰ سال پیش هیچ درمان موثری برای بیماری موجود
نبود. كرپلین روانپزشك برجسته آلمانی حدود یك قرن پیش در بررسی طولانیمدت و دقیق
بیش از هزار بیمار اسكیزوفرنیك، ۴ درصد
سرانجام خوب، ۱۳ درصد
سرانجام متوسط و ۸۳ درصد
سرانجام بد را مشاهده كرد. به این معنی كه ۸۳ درصد بیماران او سرانجام دچار زوال شخصیت
شدند. امروز با توجه به وجود داروهای موثر ضد روانپریشی، ۲۵ درصد بیماران سرانجام خوب، ۵۰ درصد سرانجام متوسط و فقط ۲۵ درصد سرانجام نامناسب دارند. بخشی از این
پیشرفت نیز به امكانات تشخیصی بهتر و سریعتر ارتباط دارد.
درمان اسكیزوفرنی
را از چه زمانی آغاز كنیم؟
برحسب پژوهشهای
متعدد، هرچه درمان بیماران روانپریشی سریعتر آغاز شود، امكان بهبود كامل آنان بیشتر
میشود و درمان زودهنگام با سرانجام مناسبتر برای بیماران مرتبط است. در این مورد
به كتاب كلاسیك «آیچین»، «میهمان» و «موری» تحت عنوان «روانپریشی نوبت اول» در سال
۱۹۹۹ اشاره میكنم.
تشخیص و درمان سریع
از عوارضی نظیر انزوای اجتماعی و خودكشی و سوءمصرف و وابستگی به مواد و رفتارهای كیفری
نیز میكاهد. اگر حمله حاد اسكیزوفرنیا سریع تشخیص داده
شود و به فوریت درمان گردد از مرگ یاختههای مغزی جلوگیری میگردد. هرچه تشخیص و درمان
به تعویق بیفتد، مرگ یاختههای مغزی موجب بیتاثیر شدن درمان دارویی خواهد شد.
اما آنچه مایه تاسف
است اینكه هنوز حتی در بهترین شرایط در كشورهای پیشرفته صنعتی هم به طور متوسط زمانی
كه بیمار اسكیزوفرنیك برای اولین بار به روانپزشك مراجعه میكند دو سال از بیماری
او گذشته است!
دلایل این امر متعدد
است. از جمله ناآشنایی عموم مردم با اسكیزوفرنیا و نشانههای آغازین آن، آگاهی اندك
پزشكان غیر روانپزشك از اسكیزوفرنیا و درمان آن، كافی نبودن تعداد روانپزشك و امكانات
درمانی سرپایی و بستری برای بیماران روانپریش. اما گاهی
دیده میشود بیماری سریع تشخیص داده شده است و درمان مناسب هم تجویز شده است لیكن بیمار
و خانواده از مصرف دارو اجتناب میكنند و بیماری را كه میتوانست به احتمال زیاد با
مصرف دارو بهبود كامل یابد با دستان خود به سراشیبی زوال شخصیت سوق میدهند و زمانی
به ضرورت درمان پی میبرند كه دیگر داروها تاثیر چندانی ندارد.
خیلیها نیز از داروهای
اعصاب و روان میترسند و آنها را مصرف نمیكنند!
تبلیغات غیرموجهی
كه در مورد عدم مصرف صورت گرفته است و میگیرد باعث محروم ماندن صدها هزار بیمار از
درمان مناسب و عوارضی از قبیل زوال شخصیت، فقدان كاركرد تحصیلی و خانوادگی، اجتماعی
و شغلی،اعتیاد (به صورت خوددرمانی) ،خودكشی و دیگركشی میشود. گاهی هم ناآگاهی خانواده
بیمار اسكیزوفرنیك از ضرورت و فایده درمان دارویی با تخطی از قوانین از سوی برخی افراد
همراه میشود و فاجعه به بار میآورد .
با توجه به این دلایل است كه من به آموزش عموم مردم از طریق رسانههای گروهی اهتمام میكنیم و تاكید داریم
به امید خواندن مطالب من از این بلاگ کمک کوچکی برای همه دوستان و بیماران باشد و کمکی برای بالا بردن سطح اگاهی عموم مردم باشد
به امید خواندن مطالب من از این بلاگ کمک کوچکی برای همه دوستان و بیماران باشد و کمکی برای بالا بردن سطح اگاهی عموم مردم باشد